-->

تصنیف دری آهنکهایی هندی

با امتنان ازسیت کابل ناتهـ

تصنیف فارسی آهنگهای مهدی حسن از شکرالله

روزگاريست كه از ياد تو بيرون شده ام
گر وفا نيست ترا باز جفا ميخواهم
گر چه عشق تو زعمر دل من ميكاهد
تا دم مرگ ترا جان وفا ميخواهم
زهر درد تو دوا است و دوا ميخواهم

رنگ غمديدهء چشمان تو اندوخته ام
بر گرفتم ورق از دفتر صد ناله و آه
اين مصور شده احساس شكستم خواهد
كه بيارد به تماشاي تو تصوير نگاه
بهر پرداز شبي ناز و ادا ميخواهم

نغمهء پاي تو در پردهء احساس منست
ز تپش هاي دل آواز ترا بشنيدم
زان غلام است مرا وزن و رديف و آهنگ
من ز ديوان ازل شعر ترا دزديدم
تو غزل هاي خدا را بخدا ميخواهم

ياد تو شمع فروزان خيالات منست
كس نداند ز چه رو شام چراغان دارم
زانكه در دست تو شد چند كتاب دل من
تا كنون هر ورقش بوي گلستان دارم
تو بهاراني و من رنگ صفا ميخواهم

نفس هر پرده سر ساز وصالي دارد
هوس نغمه سرايي ز تو آموخته ام
تا صداي تو مگر باز رسد از پس در
گوش بر تال پراگندهء پا دوخته ام
رقص شادي پي آهنگ وفا ميخواهم

دل مين ايك لهر سي اوتهي ئي ابهي
كهوئي تازا هوا چهلي ئي ابي
آواز خوان: غلام علي خان

دل ز من ميبري به نيم نگاه
دزد هوش مني خداست گواه
ذوق پرواز تا سرايت بود
گر بدامت نميشدم ناگاه
خون دل ميچكد ز نغمه من
گوش بگذار اي صنم گهگاه
ساز را باشراب آميزم
تا زحالم مگر شوي آگاه

هنگامه هين كيو بر پا توري سي جو پيتي هين

داكا تو نهين دالا ، چوري تو نهين كي

آواز خوان: غلام علي خان

هنگامه مكن زاهد ، گر قطره اي نوشيدم
ني راه كسي بستم ، ني مال تو دزديدم

از مسجد و از منبركردي چو مرا بيرون
در گوشه ميخانه ، مستانه خراميدم

بر رندي من روزي صد داد و فغان كردي
امروز چه شد گر من بر زهد تو خنديدم

فرياد مكن ديگر گر در كف من جام است
ديشب ز لب ساقي هم بوسه اي دزديدم

"رنجش هي سهي، دل هي دکهاني کيلئي آ

آ پهر سي مجهي چهور کي، جاني کيلئي آ"

شعر احمد فراز
آوازخوان مهدي حسن

رنجيده يي آخر نه به معماري من آ

آباد مكن بهر نگونساري من آ

با هر كه نشايد كه بگويم غم هجران

اين راز نگهدار ، نه از زاري من آ

بس شاد بودي چونكه مرا ترك بكردي

باري به شب ترك دگرباري من آ

عمريست كه از لذت آزار به دورم

اي راحت جان بهر دل آزاري من آ

ایک پیار کا نغمه هی

من مست و تو دیوانه ما را که برد خانه
صد بار تو را گفتم کم خور دو سه پیمانه

در شهر یکی کس را هشیار نمی بینم
هر یک بتر از دیگر شوریده و دیوانه
ای لولی بر بط زن تو مست تری یا من
ای پیش چو تو مستی افسون من افسانه

از خانه برون رفتم مستیم به پیش آمد
در هر نظرش مضمر صد گلشن و کاشانه
چون کشتی بی لنگر کژ می شدو مژ می شد
وز حسرت او مرده صد عاقل و فرزانه

گفتم:زکجایی تو؟ تسخر زد و گفت ای جان
نیمیم ز ترکستان نیمیم ز فرغانه
نیمیم ز آب و گل نیمیم ز جان و دل
نیمیم لب دریا نیمی همه دردانه

ییِ دولت بهی لی لو

نه راحت بخــواهم نه آرام ِ فانی

چو خواهی بگیر شهرت زندگانی

اگر خواهی بستان ایام ِ جــوانی

بگردان تو روز و شب ِ کودکای

مر ا بر در ِ میکده گر رســـانی

صـــنم عرضه کرده میِ نوجوانی

لبِ تشن ه دارم، تو سیرم بنوشــان

ز کامِ صنم جرعهء جاودانی

بکوشی صـــد و راز او را ندانی

به کافِر دهد رهء ایذ د نشانی

منِ بد نصیب تشنهء روی یـارم

سُرایی کمر جلو ه کرد ه گرانی

با کوه ها ی کابل ز یک خان ـدانی

تو سبزینه پوش چادرِ ارغوانی

جگر سوختی دل کبـــابم نمودی

خُدأ را رها کُن تو آتشـفشانی

شکایت ز تو یا ر کرده نهــانی

شنو شکوه اش عُقده در دل نمانی

تو دیشب به پاهای او خُفـته بودی

نخُفت او و تو داشتی شادمانی

کمندِ سرت کهکشان آسمانی

بشو مو نما کوکبــان ارمغانی

ز ِ بارانِ زُلفا ن تو مـست مردم

زِ گیسو چو بارد شراب رُمانی

رقیبا ن کنند ازتو چون پاسبانی

بچشمت اِشار ت تو بر من رسانی

دِل و جانِ ما را تو صاحب شوی و

به دوشم جهانی ز مـنت رسانی